Daar wordt op de deur geklopt. Wie zal daar zijn? Ze komen van Zwevegem. Alweer een heerlijk avondje is gekomen? Wie is zoet en krijgt daarom het lekkers? De roe, mag dat nog?

Statistieken zouden aantonen dat elke nieuwe generatie de vorige in lengte overtreft. Komt in Noordwest Europa een einde aan die trend? Bij de volleyers uit West Vlaanderen lijkt dat al het geval te zijn. Van de slechts negen mannen en mannetjes in ook zwart-groen, staan er zes als volleybalkabouters aan de start van de reservematch. Tegen het ook al aan gestalte ondermaatse Gavere. Het zij zo. Maar klein is meestal niet fijn, maar wel krachtig en explosief. Het publiek krijgt drie sets wild en ongeconcentreerd acteren voorgeschoteld, met veel onnauwkeurigheden en fouten, maar wel met veel spektakel. Daar kan geen Sint-intocht met zijn pieten tegenop. De hoeveelheid en zwemkunsten van het menselijke zaad mag dan wel onrustwekkend voor het voorbestaan van onze soort verminderd zijn, bij deze spelers is hier geen enkel probleem. Weliswaar vast ook wel last van vrouwelijke hormonen in het milieu, maar overgecompenseerd door testosteron van het zuiverste water. 22 – 25, 25 – 18 en 11 – 15.

Vol verwachting klopt het hart van de publieksdiehards. Een heel klein deeltje maar was in het kielzog van de Zwevegemmers meegereisd. Nog steeds wordt de selectie van Gavere met fysieke ongemakken gekweld. Twee kunnen alleen nog aan hun duimen zuigen, maar niet fier omhoog steken. Peer Jan is als een wonder mooi hersteld van een serieuze rugoperatie, want al inzetbaar bij de reserves gebleken, maar nog te broos voor het grote werk. Theo liet snotterend, ziek, zwak en misselijk de reservematch voor wat die was, maar heeft voor de hoofdmatch zijn matras wel verlaten, en sluit aan. Dit keer na een jaar gerevalideer weer op zijn vertrouwde plek, in het midden.

Tiebe mag starten aan het kanon. Met een opslag waar geen enkele Zwevegemnaar een hand tegen kon zetten, zet hij de toon. Gavere pakt de bezoekers direct bij de strot, 4 – 1. Zwevegem ziet alle kleuren van de regenboog. Een time-out al bij 7 – 1, kan niet voorkomen dat Gavere in een ruk opstoot naar 9 – 2. Nog even probeert de bezoekcoachvrouw met een tweede spelonderbreking voor rust bij 17 – 10 het tijd te keren, maar het West Vlaamse kalf is dan al verdronken. Met een heuse pipe met Jacob staat er 25 – 17 op het scorebord.

Van de uitstap naar Bredene geleerd? Direct voluit doorgaan, de tegenstander niet het gevoel geven zich te kunnen herpakken. Tot 5 – 5 mag Zwevegem nog wat spartelen. Maar dan moeten ze onmachtig ondergaan. Gavere geeft voortdurend zware opslagdruk, laat de andere kant niet in hun spel komen, zet voortdurend dubbele killbloks, worden aanvallers beheerst aangespeeld, die hun hele arsenaal bovenhalen, van duwen, leggen, spinnen, via blok, en snoeihard, herhaald de pipe bovengehaald, als team de meeste rallys gewonnen. Zwevegem kan daar slechts forceren tegenover stellen. Het Gavere publiek geniet, maar heeft ook medelijden met de jonge libero uit het westen, die geen enkele grip krijgt op ene na de andere Gavereopslag; 25 – 13.

Bij 0 – 1 komen de bezoekers voor het eerst in de match op voorsprong. Ze vatten wat moed, dwingen Pieter bij 4 – 8 al tot een time-out, tot bij 10 – 10 de set kantelt. In dezelfde positie naar 14 – 11. Gavere in volle overtuiging, voor het eerst ook met lucratieve afspraken: Stef aanvallen naar midden achter de rug van Theo. Het Zwevegemblok verdwaasd achterlatend. Ziet de twee arbiter, die de ogen van een examinator op zich gericht weet, twee opstellingsfouten. En krijgt de nummer 8 van de bezoekers geel wegens reclameren. Terecht, omdat hij helemaal geen netfout maakt, overigens wel een speltechnische. Het zou zijn eerste kaart zijn in de carrière van deze sympathieke dertiger. Ach, eens moet het de eerste keer zijn, en die is altijd moeilijk. 25 – 20. Het lekkers ligt in de hoek van Gavere.